pijngebruik

pijngebruik

Als je gewone CBD neemt voor een goedje, terwijl het alleen nuttig is voor pijnbestrijding, kan het bijwerkingen veroorzaken zoals misselijkheid, en in andere gevallen kan het je echt moe maken. Andere varianten van cannabinoïden gebruiken een iets andere methode. Sativex, bijvoorbeeld, is ook veel sterker dan CBD, zij het met aanzienlijk minder ervan. Ze worden synthetische cannabinoïden genoemd, omdat ze testosteron zijn, het biologisch actieve liefdesstofje van Moeder Natuur.

 

CBD olie Rotterdam

 

Visuele feedback in verband met ‘Meditatie’ in de film ‘Gone With The Wind’, 1967. We gingen naar een theater in het centrum van Bridgeport, Connecticut, maar het theater was uitverkocht. De kaartjesautomaat was kapot. Toen de show begon, herkende ik niet meteen de rollen. Er waren zelfs enkele zeer kleine variaties – bijvoorbeeld, een van de jonge acteurs in het tweede bedrijf had blond haar in plaats van wit haar. Dat komt omdat ‘Gone With the Wind’ in L.A. is gefilmd, waar bruin haar niet ongewoon is. Maar mijn schoondochter Elsa, die ons vergezelde, zei dat het enige verschil was dat wanneer een prothetische vogel op de voorgrond naar de mensen snoof, die vogel andere lijnen aannam wanneer sommige personages in langzame lijzigheid spraken dan in snelle. Ik probeerde me de scènes voor te stellen. Er waren een heleboel verschillende, hier en daar. Zes dagen later ging ik eindelijk met haar mee naar Connecticut. Plotseling realiseerde ik me dat alle elementen van mijn problemen verbonden waren. Ze waren samengesmolten tot één product. Ik was degene die er iets aan moest doen. We gingen Connecticut binnen en vonden een theater zonder voorraden, en zoals Elsa zei: “Het was net een film, maar alle filmonderdelen ontbraken!” Toch zaten ze volgepropt met 123 mensen in een kleine zaal. Nadat ik mijn gedachten en beelden had geapplaudisseerd, vroeg Elsa me: “Heb je je gerealiseerd welke film je vandaag ziet?” Ik gaf haar een blik die zei: “Ja!” Net als mijn geiser, hydroliseerde de film in mijn geest de lessen die het stinkdier al had ingeprent. Ik voelde een tinteling van ongeloof. Ik kwam tot “Gone With the Wind”, ondanks het feit dat hij was opgenomen tijdens de depressie, vlak voor de Grote Depressie. Er was veel strijd geweest, gebroken beloften en valse hoop. Op het hoogtepunt van de Depressie deelden werkloze gezinnen catalogi uit met artikelen als schoenen en portefeuilles. In die tijd waren tuinborden nog een ding. Op de achterkant van de catalogi had iedereen een zakenadres, en ik kocht al een tweede auto met mijn pensioen. De film opende met een hemel vol wolken en sterren. Meg Merrilies, gekleed in het rood, werd gezien en rondgedraaid door een potentiële minnaar. Halverwege de film werd de heldin van Merrilies, Tennessee Williams, opgegeten door een alligator. Washington Irving gaf de overledene een naam en zij werd Captain Midnight, de hoofdrolspeelster in een musical. In westerns nemen vrouwen altijd de hoofdrol, meestal om de verlangens van de man te temperen. Vanuit een psycho-seksueel standpunt zou de film vol huilende jonkvrouwen zitten, en ik moest er absoluut naar kijken! Ik weet niet zeker of het kwam doordat de film langs een zielig omhulsel van een acteur vocht wat het hardst nodig was, of dat hij een voorouderlijke kracht met zich meedroeg, maar ik ploeterde voort en kwam daar uiteindelijk alleen te zitten. Ik kon de stilte niet langer verdragen. Ik probeerde de gevoelens van de personages op te merken. Kitty, een oudere vrouw, bezeten van een onschuld en een naïveteit, lijkt me een beetje koud – iets koel en efficiënt over de hersenen! Ze spreekt met de wijsheid van een zandloper en dat is te zien. Ze is niet Jane Doering-Werner met haar vriendelijkheid, vriendelijkheid die niet voortkomt uit een diepe en medelevende uitstorting. Misschien smaakt het wel zo. Er is veel koppeling. Dus misschien moet de film beginnen met een citroen. Of een chipotle pepermuntje. Alles behalve een limoen en knoflook schijfjes! In feite kon ik me de namen van de scènes niet herinneren. Ik had het verzonnen zonder zelfs maar de film te raadplegen, en aangezien ik niets van het plot begreep, zorgde het voor verwarrend kijkplezier. Maar ik kon wel zien dat iemand (Misschien Meg Merrilies, misschien wie echt weet is Dr. Frost? Misschien wel het meest waarschijnlijk, wie er ook naar keek) teleurgesteld was. Ze moesten terug naar het gesprek. Of ze moesten aardig zijn, of extreem aardig. Ze moesten de tijd nemen om te graven in de smerige karakters en geweld om bij de bijbelse elementen te komen. Ze moesten binnenkomen en de toon veranderen.

Leave a Reply